Sterchele

Een jongen van het volk

8 mei 2008, een donderdagochtend die iedereen zich nog herinnert alsof het gisteren was. Wat begon als voor velen een doordeweekse werk/schooldag werd een zwarte donderdag voor de volledige voetbalwereld en iedereen die François lief had. Want tranen kennen geen kleuren… Ik was 14 jaar oud en maakte me net als iedere ochtend klaar voor een nieuwe schooldag. Tijdens het nuttigen van mijn ontbijtgranen aan de keukentafel stond de radio zachtjes te spelen en ging mijn aandacht plots naar het horen van de presentatoren van Radio 1. “Zo dadelijk keren we terug naar het nieuws dat de voetbalwereld unaniem in shock brengt. Sterchele, aanvaller bij Club Brugge die de laatste tijd uitblonk bij zijn Club en selecties afdwong bij de Rode Duivels is 26 geworden.”

Meteen snelde ik me naar mijn slaapkamer en schakelde ik de TV aan om even later te worden geconfronteerd met teletekst “Francois Sterchele omgekomen bij auto-ongeval te Vrasene.” Daar zat ik dan op het uiteinde van mijn bed nog niet beseffend dat mijn idool François er niet meer was. Na enkele minuten drong het tot mij door en stapte ik de trap af richting de slaapkamer van mijn ouders. Het was iets na zeven uur in de ochtend toen ik met de krop in de keel enkel kon zeggen “Sterchele is verongelukt”. Wat later nam ik de telefoon en belde naar mijn grootvader om het trieste nieuws te melden.

Tijdens mijn middelbare schooljaren ging ik vaak met mijn grootvader naar trainingen gaan kijken op woensdagnamiddagen of tijdens een schoolvakantie. We maakten er steeds een aangename uitstap van en eenmaal aangekomen op Jan Breydel wanneer je tussen de spelers loopt op weg naar het trainingsveld voelde je de verbondenheid tussen supporters en spelers. Ik herinner mij nog goed dat ik samen met mijn grootvader tijdens de krokusvakantie in de vroege ochtend mij klaarmaakte om een training bij te wonen. Warm ingeduffeld met mijn Club-sjaal aan stond ik iets voor tien uur te wachten op de spelerskern en vooral keek ik uit om François Sterchele te zien. Een speler waar ik naar opkeek want hij paste zich gemakkelijk aan in een groep, schoot met iedereen goed op en was heel sociaal. François maakte steeds tijd om een praatje te slaan met anderen en ging een grapje niet uit de weg.

Iets na tien uur verschenen de spelers uit de kleedkamer en als één van laatsten kwam Sterchele glimlachend buiten met om zijn linkerschouder de trainingsballen. Ik wandelde met hem mee naar het trainingsveld om nadien te genieten van de oefensessie. Wat later, iets voor twaalf uur wachtte ik François op aan de Klokke waar wat verder zijn wagen geparkeerd stond. Na het nemen van een foto samen en een handtekening stapte hij in zijn wagen en ging huiswaarts. Nadien kocht ik nog wedstrijdkaarten voor de laatste match tegen KVC Westerlo doordat ik nog niet beschikte over een abonnement. Iets waar ik naar uitkeek want ik had een vermoeden dat François na dat seizoen zijn voetbalcarrière verder ging zetten bij Monaco. Het prinsdom stond in zijn ogen voor elegantie, mode, jetset, mooie meisjes, boten en snelheid. Het is dan ook straf dat Nicolas Dervisaj, een manager op 7 mei 2008 om 22 uur een telefoontje kreeg van iemand van Monaco, die belangstelling had voor Sterchele.

Zaterdag 10 mei 2008, de laatste wedstrijd van het seizoen 2007/2008 waar ik weken naar uitkeek om mijn idool François Sterchele aan het werk te zien. Het werd een wedstrijd waarin er op een indrukwekkende manier afscheid werd genomen van onze geliefde speler. Toen ik 1,5 uur voor aanvang van de match mij begaf in en rond het Jan Breydelstadion heerste er een immense stilte en legden supporters sjaals, vlaggen en kaarsen neer aan de toegangspoorten. Ook werd er een rouwkapel opgericht aan één van de trainingsvelden waar men een laatste boodschap kon neerpennen. Toen de spelers met een grote foto van Sterchele met zijn gekende glimlach het veld betraden weerklonk een “You”ll Never Walk Alone” wanneer ik er nu aan terugdenk nog steeds kippenvel van krijg. Gedurende 22 minuten bleef het muisstil en hoorde je meeuwen voorbijvliegen over het Jan Breydelstadion. Tot minuut 23 waar iedere supporter rechtstond, applaudisseerde en luidkeels zong “Nanana héhé Sterchele.” Iets wat nu na 16 jaar nog steeds een eerbetoon is aan François Sterchele met nadien “You”ll Never Walk Alone.”

Hij stierf zoals hij leefde: op volle snelheid, genietend van het leven. Steeds op zoek naar nieuwe indrukken, de blik vooruit gericht. Het geeft geen zin om achterom te kijken, vond hij altijd. Je kreeg hem zelden gek of druk. Af en toe waren er glimpjes van stress, bij zijn debuut met de nationale ploeg in Lissabon maar die waren schaars. Door jouw handgebaar bij het scoren dat je kopieerde van Luca Toni is iets wat ons allen zal bijblijven. Laten we daarom vooral één ding niet vergeten: de lach van François, die in ieder zijn geheugen gegrift staat. ~ Jim Neyt