𝐎𝐧𝐞 𝐕𝐚𝐧𝐝𝐞 𝐖𝐚𝐥𝐥𝐞, 𝐭𝐡𝐞𝐫𝐞’𝐬 𝐨𝐧𝐥𝐲 𝐨𝐧𝐞 𝐕𝐚𝐧𝐝𝐞 𝐖𝐚𝐥𝐥𝐞

𝗦𝗣𝗥𝗢𝗢𝗞𝗝𝗘𝗦𝗩𝗘𝗥𝗛𝗔𝗔𝗟

Ik ben geboren in Brugge uit een Brugse papa en een Waalse mama.

Als je in Brugge geboren wordt, heb je ofwel blauw bloed ofwel groen bloed. Het mijne was overduidelijk blauw. Toen we nog in Brugge woonden, nam me vader me mee naar wedstrijden van Club op de Klokke. Na de match gingen we iets drinken in het café van Fernand Boone, tegenover het stadion. Als Fernand het café binnen kwam, zat ik hem met open mond aan te staren. Hij was mijn absoluut idool, net als Raoul Lambert trouwens.

Rond mijn 8e verhuisden mijn ouders, zus en ik naar de heimat van mijn mama.

Toen ik een jaar of 10 was, sloot ik me aan bij de lokale voetbalploeg waar SC Charleroi me een paar jaar later wegplukte. Op m’n 17e debuteerde ik in de eerste ploeg en dat moet indruk gemaakt hebben (lacht), want op het einde van het seizoen kwam Club Brugge aankloppen. In 1980 keerde ik naar Brugge terug.

Het was een sprookjesverhaal: In Brugge geboren, blauwzwart hart, eerst in de spionkop en jaren later tussen de doelpalen van Club. Een droom die werkelijkheid werd.

Je moet weten, het jaar voor ik naar Brugge getransfereerd werd, hing er in mijn slaapkamer een poster van Club Brugge. Ik had het hoofd van Birger Jensen eruit geknipt en een foto van mezelf in de plaats geplakt. Amper een jaar later zat ik tegenover diezelfde Jensen in de kleedkamer. Fantastisch toch? “Geloof in je dromen en maak er werk van”, het is een boodschap die ik altijd meegeef.

Ik werd bij Brugge in eerste instantie opgevangen door Gino Maes. Gino is ook een rasechte Bruggeling. Ik kon dus plat Brugs praten en toch begrepen worden (lacht). Later trok ik vaak ook op met Jean-Pierre Papin, Mamadou, Antoine Coly, … maar dat had ook te maken met het feit dat ik één van de weinigen was die Frans sprak.

Ik heb samengespeeld met heel wat geweldige voetballers. Als ik er de beste(n) moet uitpikken, dan opteer ik voor Marc Degryse, Jean-Pierre Papin, Franky Van der Elst en uiteraard onze captain, Jan Ceulemans. Papin was een 𝘱𝘶𝘳 𝘴𝘢𝘯𝘨 goalgetter, echt top, dat bewijst zijn latere carrière ook. Marc was technisch begaafd, een heel sierlijke voetballer. Franky zal nooit de prijs voor meest sierlijke voetballer winnen (lacht), maar hij was de motor van de ploeg en heel efficiënt. En Caje, ja die behoeft eigenlijk geen woorden.

𝗦𝗪𝗘𝗘𝗧 𝗠𝗘𝗠𝗢𝗥𝗜𝗘𝗦

Dertien jaar bij Club (11 als speler en 2 als trainer) leverden me ontelbare mooie herinneringen op, maar er steekt er één bovenuit. De terugwedstrijd tegen Borussia Dortmund in december 1987. De legendarische 5-0, dat was dé referentiewedstrijd voor het Houwaart-tijdperk. In de derde minuut moest ik nog een heel belangrijke redding doen, maar voor de rest heb ik tijdens die match niet veel werk gehad (lacht).

De Houwaart-periode was een fantastische tijd bij Club. Er waren geen kliekjes in de ploeg, we vormden een groep. Na de match zakten we samen af naar cafés om een pintje te drinken, allé ja meerdere pintjes (lacht). Maar ’s anderendaags stonden we wel keihard te trainen.

Ik keek altijd uit naar de wedstrijden tegen Anderlecht. Dat was de enige echte topmatch. Tegenwoordig maakt men al ‘spel’ van een wedstrijd tegen Gent onder het mom ‘de slag van Vlaanderen’, maar dat kan niet tippen aan de topper tegen Anderlecht. Tegenstander jennen, altijd op het scherp van de snee,… Heerlijke wedstrijden! Ik heb ooit rood gekregen omdat ik de bal in het gezicht van Vercauteren gooide (grijnst).

𝗖𝗟𝗨𝗕

Mocht ik nu keeper zijn, dan zou ik veel meer geld kunnen verdienen dan in mijn actieve periode. Ik zou mijn carrière echter niet – absoluut niet zelfs – willen ruilen voor een carrière in het huidige voetbal. Als je ziet hoe de voetbalwereld veranderd is op en naast het veld… Vroeger stond er één camera op het veld gericht die oog had voor de wedstrijd. We kenden geen VAR of i-phones in de tribunes en dan die huidige mentaliteit (blaast). Nu mag niets meer, het is gewoon niet meer plezant.

Maar dat betekent niet dat ik het spelletje niet meer volg. Uiteraard wel, maar vooral Club. Ik kom nog regelmatig naar Brugge afgezakt. Ik maak er dan meestal een tweedaagse van omdat ik van de gelegenheid gebruik maak om mijn dochters en kleinkinderen te bezoeken.

Ik vind Club goed, maar zonder meer. Er is niets spectaculairs aan. Ik mis het DNA van Club soms wel. De “mouwen opstropen als het slecht gaat”-mentaliteit. Dat is ook wat Clubsupporters willen zien. Clubsupporters kunnen een nederlaag aanvaarden op voorwaarde dat je als speler je truitje hebt nat gemaakt. Op basis van de kwaliteit moet Club altijd in de top-3 staan. Minstens.

𝗛𝗘𝗧 𝗟𝗘𝗩𝗘𝗡 𝗡𝗨

Ik woon ondertussen al jaren terug in Wallonië. Het verbaast me niet dat Club Brugge heel populair is bij Walen. Heel wat karaktertrekken van Walen vind je ook bij de platte Bruggelingen terug. Geestig zijn, maar kunnen afzien als het moet. Een Waal moet niet rijk zijn om plezier te kunnen maken, elke gelegenheid is goed voor een feestje.

Ik ben momenteel niet actief in de voetbalwereld. Ik presenteer wel een podcast van Tofsport in het Frans (Instagram: @tof_sport), waar ik o.a. al Georges Leekens en Felize Mazzu over de vloer kreeg. Als ik ooit de kans krijg, zou ik graag de micro eens onder de neus van Oliver Kahn steken (lacht).

In maart vertrek ik naar Nepal. Ik vertrek vanuit Kathmandu tot naar de top van de Mount Everest. Sinds een tijdje hou ik me een beetje bezig met meditatie. Tijdens die tocht kan ik veel van mijn liefdes (ontdekken, meditatie, de bergen) verenigen, maar de voetbalbal blijft thuis (lacht).