12 augustus 2023
Het was niet minder dan een grote opluchting om onlangs nog eens die typische Europese sfeer op Club te mogen opsnuiven, tijdens onze recente thuiswedstrijd voor de Conference League tegen Aarhus. Vanwaar die opluchting? Simpelweg omdat het al (veel) te lang geleden was dat dat echte rauwe kantje over alle vakken heen, net dat wat JB zo uniek maakt, nog eens gedurende haast de hele wedstrijd de kop opstak.
De vibes tijdens de wedstrijd en feedback van fans van rivalen die ik gezien mijn woonplaats eigenlijk al jaren dien te tolereren als waren het normale mensen (“Amaai, precies ambiance daar in Bruuugge?”) mondde uit in een redelijk spectaculaire 3e helft. De werkdag nadien was dat gevoel al net wat minder spectaculair, ietwat zwaarhoofdigs, maar die gelukzalige grijns zou zelfs een McGregor op een dubbele portie steroïden er die dag nooit uitgeklopt kunnen hebben.
Het samenbrengen van verschillende sfeergroepen in Noord Boven bleek een prachtig initiatief, de uitvoering ervan perfect. Hulde aan de trekkers hiervan en vooral chapeau voor die Jonge Garde(s) daarboven, heel de wedstrijd lang. Ook als vanouds sloeg de vonk overduidelijk al snel over naar de andere tribunes. De perfecte sfeercocktail. Een zeer welkom bijkomend voordeel is dat je alvast enkele nieuwelingen in onze spelerskern zag stralen en genieten van al dat moois: De explosie na de goal van Vetlesen was meer gemeend, echter, luider, langer…vintage Club bijna. Die gasten weten nu ook waar ze terecht gekomen zijn en het kan niet anders dan dat ze hiervoor door het vuur willen en zullen gaan.
Hier en nu uitweiden over het hoe en waarom dat soort belevenissen de laatste jaren steeds schaarser geworden zijn zou ons hier te ver leiden, maar toch een poging tot samenvatting: Hoe groter onze successen, in wat op dat vlak sportief gerust de beste periode ooit van Club mag worden genoemd, hoe minder de sfeer op JB.
Aanvankelijk gingen we in ons gezamenlijk streven naar dat grote succes en nog even na het behalen ervan regelmatig totaal los en waren we op sfeervlak een nietsontziende pletwals waarbij je gewoon zag dat de tegenstander er niet van uitging dat er op onze Heilige Grond wat te rapen viel. Na het behalen van nog meer successen, deze laatste seizoenen dus, leken we soms meer op volgevreten Romeinen in het Colosseum, automatisch uitgaand van niets minder dan een klinkende overwinning, the kill, elke keer opnieuw. Een zege leek de normaalste zaak ter wereld, beetje naft voor de week, iedereen blij, iedereen tevreden…maar de passie, de échte, nope, die leek toch wat weg. We weten allemaal wat er uiteindelijk van die Romeinen verworden is, verstikt in hun eigen zelfgenoegzaamheid.
Overdreven en te veralgemenende vaststelling? Waarschijnlijk, daar staan we desnoods voor. Het eigen aanvoelen is ook slechts wat het is, maar af en toe eens de stok in het hoederhok gooien kan niet schaden, al was het maar in de naïeve hoop dat zoveel mogelijk Clubsupporters dit weer ter harte gaan nemen…met open geest mee over oplossingen gaan nadenken.
Minder overdreven lijkt me alvast de dringendheid naar simpelweg meer sfeer. De reden voor die dringendheid werd me onlangs in een vraagvorm zeer correct en de situatie exact samenvattend geduid: Waarom zou een jonge snaak uit pakweg de Noorderkempen (ondertussen een plek waar het rooie gevaar welig tiert en om zich heen grijpt), Vlaams-Brabant of Limburg tegenwoordig eigenlijk nog onze Club verkiezen boven een lokaal elftal? Destijds waren het dus net mede deze “diaspora”-supporters die maakten dat Club uitgroeide van een lokaal gegeven tot een nationale grootmacht. Haast allemaal hadden ze, soms naast familiale of traditionele banden, ooit een klik gekregen toen ze op Club kwamen en die klik kàn niet anders dan getriggerd zijn door de unieke sfeer-taferelen die ze daar ooit mochten meemaken. Of het nu de Houwaart-jaren waren of de Club-Lyon’s waarbij 15000 fans er wel 75000 leken…de beslissing om voor altijd Club Brugge KV te volgen werd instinctief gevormd tijdens zo’n momenten. Sfeer dus.
Als “binnenlander” dien ik in dat verband toch ergens met veel spijt te beamen en vast te stellen dat die aantrekkingskracht tegenwoordig duidelijk minder is. In mijn contreien was je destijds mauf of rouche…tot wij daar wat op de schenen zijn gaan schoppen, gesterkt door wat Club Brugge toen en lang daarna (en met name op sfeervlak) vertegenwoordigde. Die verankering groeide zeker een aantal generaties door, maar dreigt nu toch ergens dood te bloeden. Het is geen fijne vaststelling maar je kan maar ageren en een probleem oplossen als je ook de waarheid onder ogen durft zien en die niet blijft ontkennen: Hoogdringendheid dus.
Eén van de oplossingen voor dat streven werd dus recent concreet aangereikt tijdens die mooie avond tegen Aarhus: de Noordtribune-Boven weer laten worden wat de facto in de beginperiode (na de verbouwing voor euro 2000) de bedoeling was. Een echte grote Sfeertribune, waar alle sfeergroepen hun thuis kennen en het ook als dusdanig kunnen en mogen beschouwen. De Noord als katalysator en voorbeeld voor heel JB.
Dat er objectieve, op eerste zich misschien onoplosbare, obstakels bestaan valt niet te ontkennen: Trouwe abonnees kunnen na al die jaren niet zomaar in een vingerknip verplaatst worden en vervangen door groepen die zich nu bijvoorbeeld in de Oost of Noord Beneden bevinden. Dit is hier hoegenaamd geen pleidooi tegen die oudere hondstrouwe fans (waarvan ik nota bene zelf deel van ben), integendeel, het kan een win-win situatie worden voor alle generaties supporters.
Het is dus, net omwille van die praktische obstakels, nu echt hopen en geloven dat die bovengenoemde sense of urgency ook doordringt of echt benadrukt wordt naar ons bestuur toe: Dankbaarheid voor zoveel, Club is op zich groter dan ooit. Totaal logisch ook dat men in eerste instantie focus legt op het versterken van alle interne geledingen en het blijft een huzarenstukje om jaarlijks het maximaal aantal seizoenkaarten uit te verkopen. Maar heeft men op lange termijn ook genoeg de vinger aan de pols gehouden naar de Sfeer-kwestie toe? Heeft men het belang daarvan op lange termijn goed ingeschat? Is men niet net iets te tevreden met iedereen die vandaag komt…en uitgeeft? Ook fans worden namelijk ouder, dat merk je trouwens op JB, en dus ben je het als goed bestuur aan jezelf verplicht om je zelfs in zulke topperiode constant de vraag te blijven stellen hoe het er binnen pakweg 20 jaar zal uitzien.
Wat de “Noordtribune = Sfeertribune” betreft dus een uitdaging die we toch best mogen voorleggen aan dat bestuur. Het zou fantastisch zijn te weten dat er op dat niveau tenminste concreet over wordt nagedacht. En omdat het nogal makkelijk is enkel het probleem te duiden zonder enig alternatief te opperen tenslotte even dit: Kan er overwogen de “Aarhus-truc” weldra toe te passen op élke Europese thuiswedstrijd, met toch al minder besognes aangaande de Noord-abonnee kwestie die zich toch vooral tijdens seizoen wedstrijden stelt? Ergens doenbaar toch? In de overtuiging dat een definitieve comeback van onze échte Europese avonden en de weerklank ervan een fan-potentieel op lange termijn kan aanspreken. Dat potentieel is enorm…maar jammer genoeg niet oneindig in de tijd.
Bruno
