5 augustus 2023
Naar schatting 1200 Clubfans waren naar Aarhus, de tweede grootste stad in Denemarken, afgereisd. Sommigen met het vliegtuig, anderen met de (mini)bus of trein en best veel met eigen wagens.
Thijs Cornelis, een 31-jarige IT consultant uit Oostkamp, deed het nog anders. Hij reisde met de Flexibus van Gent naar Kolding en nam daar de trein naar Aarhus met zijn koersfiets in de bagageruimte. A ja, want Thijs zal het traject Aarhus-Oostkamp (1024 km) in 8 dagen al fietsend afleggen. ‘Op die manier combineer ik mijn 2 passies: Club en fietsen.’ Clubzotten, je hebt ze in alle vormen en maten.
Wij deden het traditioneler: met 2 wagens van Assebroek naar Bremen op woensdag en op donderdagmorgen de resterende 450 km naar Aarhus. Na het obligate inchecken in het hotel, haalden we eerst onze tickets af in de lokale Irish Pub. Een pientere Clubfan had al snel opgemerkt dat de prijs op het inkomticket (16 Deens Kronen of nog geen € 3) fel verschilde van de € 20 die we officieel voor het ticket hadden betaald. Dat Club een fee van € 5 aanrekent voor de administratieve kosten, waren we al gewoon. Het prijsverschil was dit keer wel lachwekkend groot.
(Rechtzetting: Blijkbaar was de prijs voor het ticket geen 16 kronen, maar 16 euro. Alleen had Aarhus de munteenheid niet correct op het ticket afgedrukt)
Veel tijd om dit uit te pluizen was er niet. We hadden nog maar net de tickets veilig opgeborgen of daar liepen we Jorne Spileers tegen het lijf. ‘Die zal vanavond dus niet starten’, dachten we in koor. Maar een straat verder gingen Odoi en Mechele op de foto met fans. ‘Die centrale verdediging zal er wel heel experimenteel uitzien’, fronsten we onze wenkrauwen. De laatste keer dat ik op de matchdag spelers was tegengekomen op een Europese away was in 1986 op Espanyol Barcelona. We wonnen de heenmatch van de halve finales van UEFA Cup toen met 2-0 in Brugge maar gingen na verlengingen pijnlijk met 3-0 de boot in in Barcelona. Die gedachte speelde even door mijn hoofd.
Next stop: The Old Irish Pub. The Bruges Loyals hadden deze authentieke bar afgehuurd. Die pub werd de uitvalsbasis voor honderden Clubfans. We mochten er ongegeneerd onze vlaggen hangen terwijl de retro beats loeihard door de boxen knalden. Na het inpilsen en de samenzang trok de blauw-zwarte meute in stoet naar de Ceres Arena. Intussen kreeg we ook de startende 11 door. ‘Dan toch Spileers en Mechele centraal.’
Ondanks de vervelende atletiekpiste hing er een prima sfeertje in de Arena. Net vóór kick off werden we in de onderste ring aangemaand om veiliger oorden op te zoeken. Het verhaal deed al snel de ronde dat 150 fakkels waren binnengesmokkeld. En, ja hoor, uitgerust met bivakmuts namen plots tientallen jonge Clubfans de eerste rij in het bovenste awayvak in, klaar voor een knallende pyroshow. De collega’s aan de overkant deden net als in Brugge niet onder en zorgden ook voor visueel vuurwerk. Ironisch genoeg flikkerde zowat heel de wedstrijd door de boodschap ‘In dit stadion is alle pyrotechnisch materiaal ten strengste verboden’ op grote schermen.
Toen Aarhus na amper 2 minuten al scoorde, spookte Espanyol Barcelona minutenlang door mijn hoofd. Die doemgedachte liet me de hele eerste helft niet los. Pas toen Club gaandeweg de wedstrijd begon te controleren, kon ik die gedachte van me afzetten.
Na het laatste fluitsignaal kwamen de spelers schoorvoetend de meegereisde fans danken. Alsof ze zich wilden verontschuldigen voor de wanprestatie. Die ‘We are Bruges’ vond ik er persoonlijk wel over. Want zo wonderful was Clubtje donderdagavond nu ook niet geweest.
